„Z kim rozmawia bohater? Z cieniem? Z żeńską częścią świadomości? Z ciałem obok? Nie ma żadnego «obok». Wszystko jest w środku. Ciało jest wspólne, choć ma dwie płcie. Lęki jednej są obsesjami drugiej. Jeżeli jedno skacze w ogień, drugie już liczy płomienie. Role w tym związku są policzone i jednocześnie niepoliczalne. jeżeli jedno jest szalone, drugie musi dobrze znać drogę do ośrodka terapeutycznego. To są wiersze o żarliwej i bolesnej jedności. Zamykając książkę, pozostajemy na nią otwarci”. – Karol Maliszewski

„Wojna i pokój. Przeszłość rzucająca gęsty cień na dzisiaj. Odejścia i powroty. Przegadane noc i ciche dni. Ucho środkowe to kameralna, intymna, introwertyczna medytacja na temat związku, opowieści o jego etapach i zmaganiach z rolami przypisanymi przez kulturę. Liryka Brzoski nie jest wyłącznie poetycką relacją, nie lokuje się gdzieś z boku, wiersz bierze udział w tej komunikacji (i rozdarciu), staje się jej «językiem». Czasem brzmi jak mantra, czasem jak rytualne zaklęcie – odwrotnie niż w baśniach, znacznie bliżej realu”. – Radosław Kobierski

Wojciech Brzoska, ur. 1978. Muzykujący poeta, kaowiec i major. Wydał osiem książek poetyckich, między innymi Przez judasza (2008), drugi koniec wszystkiego (2010) i Jutro nic dla nas nie ma (2017). Publikował w wielu czasopismach i antologiach. Jego wiersze były tłumaczone na język niemiecki, angielski, czeski, słowacki, słoweński, serbski i hiszpański. Nagrał kilka płyt – ostatnio jako Brzoska i Gawroński Zapominanie (2019) oraz z trio Brzoska/Marciniak/Markiewicz Wpław (2019). Od wielu lat zawodowo związany z więziennictwem. Mieszka w Katowicach.

„Wielka Rejestrująca Podmiotowość (znana jako «Waldemar Jocher») nieustannie nasłuchuje szumów, trzasków i wyładowań słanych przez Wszechświat – i nieustannie wierzy w to, że uda się w Końcu odcyfrować Sens. Od czasu do czasu dostajemy protokoły z tego nasłuchu – do tej pory (czyli we wcześniejszych książkach sygnowanych przez Podmiotowość) były to zapisy ułamkowe, fragmentaryczne odcinki Kodu. Teraz – może dlatego, że częstotliwość Podmiotowości zestroiła się z echem wielkiej Pieśni Salomona – otrzymujemy Całość, a przynajmniej próbę Całości. Efekt? Rozbłyski Sensu, które do tej pory zmuszały do mrużenia oczu, tym razem oślepiają. Światło oczywiście znika, takie jest i takim pozostanie niezmienne Prawo Sensu – ale powidok trwa dłużej i znaczy więcej, o wiele więcej”. – Przemysław Rojek

Waldemar Jocher – autor i asystent autora w jednej osobie. Od roku 2006 permanentny błąd w procesie tworzenia. Trzy lata starości w procesie zygoty. W 2009 r. przeczytał swój tomik Reszta tamtego ciała, a wydając go w Mikołowie doświadczył pasemka czeluści w związku z nagrodą im. Iłłakowiczówny. Jako asystent odebrał ten zaszczyt. Odczytał też w 2015 roku tom Przetrwalnik, który jawił się jako okruch Rozdzielczości Chleba. Ewoluuje ku nawigacji koła, pozostając przed_grociem rozpoznania publicznych placów, ponad którymi uwidacznia się zbiór nowych znaków końcowych rozpisanych w trzeciej księdze Incipit. Poszukując siebie nawzajem, autor i asystent ujrzeli Pieśni (do_)_widzenia. Wierząc naiwnie, że odnaleźli pierwsze nagranie.